Waarom in jezelf investeren een heel goed idee is.
Ik heb dit jaar duizenden euro's uitgegeven. Niet aan crypto, kleding, of een nieuwe auto. Niet aan dure vakanties of een Rolex. Nope, ik investeerde dat geld in… me. Het is een doodenge investering. Het is er een waarvan je de stock market niet de schuld kunt geven. Of de huizenmarkt. Of het casino, terwijl het net zo'n grote gok is. Het was ook geen geld wat ik makkelijk kon missen. Maar het was het driedubbel waard.
Geld. Of eigenlijk het gebrek daaraan. Zolang ik me kan herinneren maak ik me er al zorgen om. Terwijl ik er echt oprecht niks om geef. Ik ben van het soort ‘geld maakt niet gelukkig, maar geen geld ook zeker niet’Ik begon ooit met werken op mijn twaalfde, oppassen, en daarna in de horeca. De echte workaholic in mij was geboren. Ik heb nooit gewerkt om het geld; maar altijd om de vrijheid die het me gaf. Eigen beslissingen kunnen maken, onafhankelijk zijn, gaan en staan waar ik zelf wil, wonen waar ik wil, maken wat ik wil, dragen wat ik wel, werken wanneer ik dat maar wil; you name it. Tot het moment dat het ineens wel alleen maar om geld ging, omdat ik haatte wat ik deed. Er is echt geen bedrag in de wereld die mij ooit nog terug krijgt naar die tijd. Ik verloor daarmee namelijk de waarde van zin hebben. Zin hebben in je werk, in de dag, in iets bereiken, in mouwtjes opstropen, in samen ergens voor gaan. Als je dat kwijt bent is er geen bonnetje. Of ook een mooie: het is de duurste energie rekening die er bestaat.
Creatief zonder geld
De stress om geld dwong me tot het nemen van beslissingen die niet altijd de beste waren. Ik rende mezelf voorbij, vond deadlines belangrijker dan mijn gezondheid, nam klussen aan waar ik doodongelukkig van werd en lag nachten wakker uit angst dat ik in de situatie terecht zou komen waar ik nu regelmatig in zit. En weet je wat de grap is? Zo erg is het niet. Klopt, ik heb soms even geen geld. En ja, ik puf de anxiety regelmatig weg met behulp van meditatie. Maar, ik ben enorm gelukkig. Ik heb zin in elke dag, ik zie de waarde van dingen die me voorheen misschien waardeloos hadden geleken, ik gooi minder weg, ik koop minder om de onrust in me te stillen die eigenlijk gewoon opgekropte creatieve frustratie was, en ik ben daardoor creatiever dan ooit. Ik ben zo damn dankbaar dat het 'damnkbaar' zou moeten heten.
Waarde vs weelde
Ik heb meerdere mensen gezien die weelde nastreefde, in plaats van waarde. De echte waarde van geld is het loslaten. Zorgen dat het niet een deel van je wordt. Wat er in je portemonnee zit of in je iPay, bepaald niet wie je bent. Wat er in je hart zit wel. En het mooie is, dat kun je oneindig uitgeven. En ook al moet ik mijn eigen barf binnen houden als ik dit terug lees; waar is het wel. De echte weelde is waarde zien. De waarde van geld. Van geen stress. Van rust. Van geen geld schaamte. Van anderen kunnen helpen met nachtrust. Van niet je adem even moeten inhouden bij het pinnen. Van niet gegijzeld zijn door de dagen, of fantaseren over het dicht tapen van je brievenbus.
Je eigen vangnet zijn
Nou ben ik nog niet zo zen dat ik me helemaal geen zorgen maak, want natuurlijk doe ik dat wel. Freelance zijn betekent veel onzekerheid, en dat is lastig voor een controle freak zoals ik. Ik doe het al 13 jaar, maar dat went nooit. Maar het is wel vrijheid, en dat kost iets. Ik moet wat meer gaan vertrouwen dat het wel goed komt. Dat het vanzelf weer gaat stromen, die geldkraan. Al denk ik soms, jeetje wat zou het lekker zijn om een dikke erfenis in het vooruitzicht te hebben, of altijd een vangnet naast je. Of dat ik wel die loterij had gewonnen. Maar ja, er zijn inmiddels een hoop docu’s over hoe ‘winnaars’ alles verloren, en bij een erfenis hoort vaak dat je ouders er dus niet meer zijn en ik weet zeker dat iedereen dan liever dat geld kwijt was geweest dan hun ouders. Ik ben dus m’n eigen vangnet, en meestal geeft me dat ook best wel een veilig gevoel als ik op het dunne lijntje van inkomen en uitgaves loop.
Shaffy zong het ooit mooier dan ik zou kunnen schrijven: "de wereld heeft mij failliet verklaard, ik heb me nog nooit zo goed en licht gevoeld als nu. Ik heb me nog nooit zo schoon en bevrijd gevoeld als nu.” Ergens gun ik het iedereen en tegelijkertijd natuurlijk niemand. Zolang geld niet een groot gat moet opvullen die de leegte in je leven is, is geld te gek. Want net zoals bij echt geld, moet je nooit uitgeven wat er niet is. En zoals de vader van een van m’n besties altijd zegt: “uit een lege portemonnee kun je niet betalen”. Nou, mijn Japans gevouwen portemonneetje zit propvol. Met liefde. Met creativiteit. Met energie. En dat wil ik allemaal weggeven. Zul je zien, dan komen die dollars, knaken, Lire’s, bitcoins, shekels, yen’s en euro’s vanzelf ook wel weer een keer tevoorschijn.
De investering
Ik deed dit jaar dus een paar dingen die niks met geld verdienen te maken hadden, maar dat wel kostten. Ik liet mijn droom van toen ik 15 was in vervulling gaan; ik leerde een week lang songwriting van een van mijn grote helden. Ik had ooit als klein nudnikje voor de keuze gestaan; of toelating doen voor de kleinkunst academie, of voor de grafische school. Zo jong als ik was; ook toen liet ik geld al de volgende stap bepalen. Ik liet mijn intense liefde voor theater en muziek links liggen en ik koos voor de commercie. Met het idee dat ik altijd nog als hobby theater ernaast kon doen, maar dat dat met reclame campagnes een beetje lastig gaat. Weinig hobbyisten daar. Maar altijd als ik een theater in liep, en dat was vaak, voelde ik een bepaalde heimwee naar een plek waar ik niet, of nooit was geweest. (pun intended) En dus, op m’n 39ste, besloot ik om eens te kijken wat er was gebeurd als ik wel links af was gegaan toen. En door deze masterclass van een week te doen, met allemaal andere super creatieve mensen, voelde ik een soort thuis komen in mezelf die ik nooit eerder had gevoeld. Het was niet goedkoop; het was elke cent waard.
Toch voelde ik me schuldig. Dat ik m’n buffer had uitgegeven. Eigenlijk bizar, want alsof dat bedrag op m’n spaarrekening me meer lol had gebracht dan die 3 weken from heaven. Maar snel nadat ik terug was stopte een paar freelance opdrachten onverwachts en bekroop dat akelige gevoel van onveiligheid me weer. Wat als ik straks geen geld meer heb? ‘You moron, zie je, je had ook dat geld niet moeten uitgeven.’
Een betere relatie krijgen met geld
Gelukkig had ik eerder dit jaar nog een andere investering in mezelf gedaan. Namelijk om een betere relatie te krijgen met geld. het was een traject van 3 maanden, waar ik niet mega enthousiast over was, maar waar ik zelf wel veel van heb geleerd. Ook hier weer kwam de waarde dus voornamelijk uit het tijd maken, blokken en tegen mezelf zeggen: ga dit aanpakken, niet perse uit de kwaliteit van het coachingstraject. Het traject bestond uit 2 delen; emotioneel en rationeel. Ik heb excels gemaakt en ik houd nu netjes elke maand bij wat ik uitgeef, en wat er binnen komt. Altijd met enorme tegenzin, maar ik voel me daarna altijd een stuk beter. Want ik ben veel strenger over mijn eigen spending sprees, dan ik zou hoeven zijn. 2x een grote uitgave doen, voelt dan alsof ik met geld smijt. Terwijl als ik dan kijk naar de rest van de maand, het echt wel weer meevalt.
Mijn conclusie was de volgende; ik wil meer verschillende inkomenstromen gaan genereren, zodat ik me niet zo afhankelijk voel van een. Dus een webshop starten zodat ik de dingen die ik maak ook kan verkopen, een digitaal product lanceren wat wereldwijd gebruikt kan worden, af en toe een leuke klus en hopelijk lekker veel schrijven, Als er niet teveel hoeft af te hangen van een ding, dan kan er ook minder mislukken.
De balans opmaken
Het tweede deel van het 'liat loves the moneyz' traject ging over je emotionele relatie met geld. Daarvoor deden we een hypnose en een familieopstelling sessie. Vaak gaat je relatie met geld namelijk terug naar hoe je ouders omgingen met geld. Ik kwam erachter dat het mij altijd gaat om de balans. En dan niet die balans die je opmaakt aan het eind van het jaar met credit en debet, maar om de balans van wat stop je waarin, en wat haal je waaruit? Daarom is zo’n masterclass doen elke cent waard, maar 2 weken een expo in Berlijn waar je zelf alles moet financieren en je maaaaanden werk kost en nog geen like oplevert; niet. Ook al was het idee daarvan wel altijd dat dat mijn droom was. Maar er veranderd wel meer in het leven terwijl je het leeft.
Ik heb ooit een screenshot gemaakt van de ton die er op mijn rekening stond. Dat screenshot heb ik nog wel, die ton niet. Ik heb ‘m uitgegeven aan het leven. Aan leren. Aan falen. Aan geluk. Aan ervaringen, aan op m’n bek gaan, aan schoenen kopen voor nieuwe stappen in het leven, aan de mensen om me heen, aan brokjes, aan de blauwe enveloppen, aan een groen fonkelend fornuis. Aan mijn thuis, aan liefdesverdriet, aan een bedrijfje, aan stress, aan Las Vegas, aan niks, aan uitstellen. Aan de liefde. Aan de wereld zien, aan struisvogel gedrag. Aan therapie om te leren hoe je omgaat met stress om geld. Aan chakra’s recht leggen. Aan meters wc papier. Aan mij. Aan jou. En het was elke cent waard.
